Prolog

Proszę bardzo oto prolog. Wiem, że nie jest zbyt długi ale liczę, że was zaciekawi *.* 

Charlie

Siedziałem, jak w każdą środę, w mojej ulubionej kawiarni razem z Andrewem. Mimo lat, jakie minęły odkąd się poznaliśmy, to było niezmienne. Mężczyzna siedział naprzeciw mnie z lekkim uśmiechem, popijając spokojnie latte. Wyglądał naprawdę dobrze, w brązowym, luźnym swetrze, który podkreślał kolor jego ciemnobrązowych oczu. Jego przystojną twarz otaczały czarne włosy, dodając tym uroku.

- Jak się czuje twoja siostra ? - zapytał.

Uśmiechnąłem się do niego.

- W porządku. Termin porodu ma wyznaczony na za tydzień, więc cała rodzina czeka, jak na szpilkach na telefon.- Andrew zaśmiał się rozbawiony.

- Czyli wszyscy w dobrych humorach czekają na pojawienie się nowego członka rodziny?- kiwnąłem głową. Po czym spoważniałem. Obawiałem się zaczynać po raz kolejny ten temat, ale ja… zbyt mocno go kochałem, by pozwolić na to, co Oscar robi za jego plecami. Są oni ze sobą już od trzech lat, a ja od trzech lat cierpię katusze, patrząc na ich związek. Z Andrewem znamy się jeszcze z przedszkola. Gdy przeprowadziłem się tu z siostrą i rodzicami, czułem się bardzo zagubiony. Dzieci w nowym przedszkolu nie chciały się ze mną bawić. Andre był jednak inny, wyciągnął do mnie dłoń, proponując mi ,,bycie najlepszym przyjacielem”. I tak już zostało, że przyjaźnimy się do tej pory, choć moje uczucie sam nie wiem, kiedy przekształciło się w coś o wiele głębszego. Odetchnąłem głęboko i odezwałem się.

- Andrew, muszę ci coś powiedzieć, ale… proszę nie złość się.- ten, słysząc moje słowa, stężał momentalnie, patrząc na mnie podejrzanie.

- W porządku. O co chodzi?- zapytał.

- Wczoraj byłem w mieście i…- zamilkłem na chwilę, po czym spojrzałem mu w oczy.- Widziałem Oscara, jak chodził z jakimś mężczyzną pod rękę.- powiedziałem. Mężczyzna milczał przez chwilę, po czym odezwał się jadowitym głosem.

- Znowu zaczynasz?! Ty wszędzie szukasz jakiś jego kłamstw, zdrad i nie wiadomo, czego jeszcze! Zazdrosny jesteś?!- słysząc jego zdenerwowany głos, skuliłem się w sobie, starając się z całych sił pohamować łzy.

- Ja… Po prostu się martwię. Zależy mi na twoim szczęściu, a ty, mimo że mówię ci prawdę, nie wierzysz mi! Co się musi stać, żebyś mi uwierzył, że nie zmyślam? - zapytałem, po czym zostawiając pieniądze na stoliku, wyszedłem z kawiarni. Na dworze otarłem twarz i ruszyłem szybko do swojego domu. Gdy dotarłem na miejsce, przebrałem się i położyłem do łóżka. Czułem, jak moje serce jest rozdzierane po raz kolejny na drobne kawałki. Słysząc dźwięk telefonu, spojrzałem na ekran, lecz widząc imię przyjaciela, wyciszyłem go i poszedłem spać.

***

Andrew

Gdy tylko wróciłem do domu, sięgnąłem po telefon. Próbowałem dodzwonić się do Charliego, ale oczywiście mała paskuda postanowiła nie odbierać. Podłamany położyłem się na kanapie w salonie. Wpatrywałem się w sufit, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Czułem się już zmęczony całą tą sytuacją. Sytuacja taka, jak dzisiaj powtarzała się już od ponad dwóch lat. Mimo, że kochałem Charliego do szaleństwa wiedziałem, że nie mam u niego szans, dlatego, nie mówiąc mu o niczym, próbowałem jakoś ułożyć sobie życie z innym. Nie było to wcale łatwe, a moja rudowłosa kruszyna wcale mi w tym nie pomagała. Jego ciągłe podejrzenia wobec Oscara powodowały, że wątpiłem w miłość mojego chłopaka do mnie. Ufałem Charliemu, jak nikomu innemu, nie chciałem jednak zaprzepaszczać szansy, na jakie takie szczęście, przez co dochodziło do częstych sprzeczek miedzy nami. Westchnąłem głośno, myśląc o Charliem. Uwielbiałem, jak się uśmiechał. Jego twarz była blada i obsypana drobnymi piegami, które dodawały mu uroku. Zielone oczy błyszczały zawsze radośnie, a rude włosy okalały jego twarz. Był drobnej budowy, niski, a do tego szczupły. Gdy tylko go widziałem, miałem ochotę wziąć go w ramiona i chronić. Ale miałem świadomość, że to nie moje zadanie. Mimo to starałem się być blisko niego.

Usłyszałem, jak drzwi od mieszkania się otwierają. Zamknąłem oczy, udając, że śpię. Po chwili doszedł do mnie głos Oscara.

- …tak, skarbie, na pewno jutro będę. On jutro ma na dziesiątą, także o jedenastej będę w centrum. Też cię… - jego głos ucichł na chwile, gdy wszedł do salonu, ale gdy tylko zauważył, że ,,śpię” odezwał się cicho.- O, Boże, on jest w domu. Ale na szczęście śpi. Sądziłem, że będzie jeszcze na spotkaniu z tym rudym konusem. No nic, muszę kończyć. Do zobaczenia jutro. Kocham Cię.- usłyszałem, jak oddala się na chwilę, by wrócić z powrotem do salonu. Gdy poczułem tylko dotyk na ramieniu, nie czekałem na nic więcej, tylko otworzyłem oczy. Oscar uśmiechał się do mnie tak, jak zawsze, ale ja już wiedziałem, że nie jest on szczery.

,,Jak zwykle, miałeś racje kruszyno..”- pomyślałem o Charliem, gdy Oscar zaczął mi opowiadać o tym, co robił przez cały dzień.